Φίλες και φίλοι,

Θεωρώ προνόμιο και τιμή να είμαι ομιλήτρια για τις δύο Εθνικές Επετείους, της 25^ης Μαρτίου και της 1^ης Απριλίου, στο ιστορικό Σωματείο «Ελληνισμός Ακακίου».

Σήμερα, όσον ποτέ άλλοτε, εκδηλώσεις σαν την αποψινή δεν είναι απλώς και μόνο επετειακές, αλλά και λίαν επίκαιρες. Επίκαιρες γιατί και πάλι η πατρίδα διέρχεται τραγική κρίσιμη περίοδο και μας χρειάζεται, ακόμα μια φορά, στρατευμένους και ενωμένους.

Οι δε αναφορές στην 25^η Μαρτίου και την 1^η Απριλίου δεν είναι μόνο χρέος μνήμης. Είναι  και εξαναγκασμός μνήμης.

Φίλοι μου,

Αυτές τις μέρες ο Ελληνισμός γιορτάζει τις δύο επετείους που εκφράζουν την αγάπη του Έλληνα προς την Ελευθερία και συμβολίζουν βωμούς θυσίας για την απόκτησή της.

Η εξέγερση του 1821 για την αποτίναξη του δουλικού ζυγού, οι εκατόμβες των θυσιών και τα ολοκαυτώματα, η ανυποχώρητη απόφαση των αγωνιζομένων να ελευθερωθούν ή να πεθάνουν, ανέδειξαν και πάλι την Ελλάδα δάσκαλο της ανθρωπότητας.

Έδωσε η Ελλάδα το δίδαγμα, ότι, αν και η ζωή είναι πολυτιμότατο αγαθό για τον άνθρωπο, εντούτοις υπάρχουν αξίες χάριν των οποίων και η ζωή πρέπει να θυσιάζεται. Επαναβεβαίωσε η Ελλάδα το δίδαγμα, ότι η ζωή καταξιώνεται, όταν ο άνθρωπος ζει ελεύθερος ή πεθαίνει για την ελευθερία.

Με αυτά τα ιδανικά και με αυτές τις αξίες μπολιάστηκε και ο Κυπριακός Ελληνισμός και δημιούργησε το έπος της ΕΟΚΑ.

Στο διάβα των αιώνων, η ψυχή της Κύπρου τάχθηκε από το Θεό να περιφρουρεί τη ρωμιοσύνη και να κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων του ελληνικού πολιτισμού.

Επίπονος, σκληρή και αιματηρή, αλλά πάντοτε επίμονος και καρτερική υπήρξε η πορεία του Έλληνα προς την Ελευθερία.

Οι ηρωισμοί και οι αυτοθυσίες των ηρώων του 1821 αποτέλεσαν πηγή εμπνεύσεως και παραδειγματισμού για τους μαχόμενους Έλληνες της Κύπρου.

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια δοκιμασίας και θυσίας σφράγισαν επάξια την πιο ένδοξη και ιερή σελίδα της σύγχρονης Ιστορίας του Κυπριακού Ελληνισμού, αφήνοντας βαριά υποχρέωση στο μέλλον και στις επόμενες γενιές.

Με θαυμασμό και δέος αναπολούμε σήμερα τα ηρωικά κατορθώματα και την αυτοθυσία των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Η αγχόνη, ο Μαχαιράς και το Δίκωμο, ο Αχυρώνας του Λιοπετρίου και τα βουνά του Κύκκου, η αδάμαστη Πιτσιλιά, ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Παλληκαρίδης, ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Μάρκος Δράκος και οι ήρωες που θυσιάστηκαν με αυταπάρνηση στο βωμό της ελευθερίας της πατρίδας, μας δείχνουν τη συνέχεια της ιστορικής ελληνικής παράδοσης τριών χιλιάδων χρόνων. Σαν σταθερά φωτεινά σημεία παραδειγματίζουν και καθοδηγούν, γεμίζουν τις καρδιές μας με εθνική ανάταση και προκαλούν τη σκέψη μας για πατριωτικό φρονηματισμό.

Η δόξα και το μεγαλείο του απελευθερωτικού αγώνα του 1955 – 1959 θα εμπνέει πάντα και θα θερμαίνει τις καρδιές μας, γιατί χωρίς ιδιοτέλεια, ο αγώνας εκείνος ήταν η πιο άδολη και αγνή έκφραση πατριωτισμού, η πιο ιερή εθνική προσήλωση στο καθήκον και την πατρίδα.

Αυτό τον ένδοξο αγώνα ήρθαν κάποιοι και τον χαρακτήρισαν άκαιρο, απερίσκεπτο και πηγή των σημερινών προβλημάτων και δεινών του τόπου μας.

Αυτά όλα είναι ύβρεις. Ύβρεις, που χρησιμοποιούνται ακόμα για να δικαιώσουν δικές μας υποχωρήσεις και παραχωρήσεις προς τους Τούρκους. ‘Ύβρεις, που παραχαράσσουν την Ιστορία μας και αμαυρώνουν τον πιο ένδοξο αγώνα του Κυπριακού λαού. Και κάποιοι εξισώνουν τον αγώνα του ’55 – ΄59 με την τρομοκρατία και το φασισμό.

Αλλά ο αγώνας του λαού μας για ελευθερία ήταν ό,τι πιο αγνό, πιο δίκαιο και πιο προοδευτικό είχε να επιδείξει το παγκόσμιο στερέωμα του 20^ου αιώνα.

Γι’  αυτό και ουδείς αμφισβήτησε το δίκαιο της Ελληνικής πλευράς. Οι διεθνείς αναλυτές εκείνης της εποχής το εξέλαβαν ως δεδομένο. Ακόμη και οι Βρετανοί αποικιοκράτες δεν αμφισβήτησαν – δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν – το λογικό του αιτήματος της ελευθερίας της Κύπρου.

Και μπορεί σήμερα η Κύπρος, μισό αιώνα μετά την ανεξαρτησία να αγωνίζεται ακόμα για την ελευθερία και το δίκαιο, όμως, για την Ιστορία αξίζει να υπενθυμίσουμε, ότι οι Βρετανοί έδωσαν στην Κύπρο όσα εξαναγκάστηκαν να δώσουν.

Φίλες και φίλοι,

Είναι ανιστόρητοι όσοι σήμερα, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ασκούν κριτική στον αγώνα της ΕΟΚΑ, είτε για τον τρόπο είτε για την σκοπιμότητα διεξαγωγής του. Ασκούν κριτική, όμως, γιατί τον αγώνα αυτό δεν μπορούν να τον οικειοποιηθούν. Γιατί, είτε τάχθηκαν εναντίον του είτε, απλώς, τήρησαν…συνετή ουδετερότητα!!

Ας μην ξεχνούν, όμως, ότι ο τετράχρονος αγώνας της ΕΟΚΑ, πέτυχε την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, την ανεξαρτησία της Κύπρου και την ελευθερία του λαού της, ανοίγοντας έτσι το δρόμο, για μια νέα ελπιδοφόρα ιστορική εξέλιξη και πορεία. Ο ένδοξος απελευθερωτικός αγώνας εξασφάλισε στον Κυπριακό Ελληνισμό προχωρημένη έπαλξη: την Ανεξαρτησία και την Κυπριακή Δημοκρατία! Αν δεν έγινε σωστή αξιοποίηση του αγώνα, αν μερικοί εργάστηκαν τυφλά και με επιμονή για να καταστρέψουν όσα πολύτιμα με αίμα και θυσίες αποκτήθηκαν, αν η Κύπρος γνώρισε τις απειλές, τους εκβιασμούς και τις σκοτεινές συνωμοσίες ξένων επεμβάσεων και ντόπιων δακτύλων, αυτό ούτε αντανακλά ούτε μειώνει την αξία και τη σημασία του αγώνα της 1^ης Απριλίου 1955.

Αντίθετα, εξυψώνει αυτό τον αγώνα, ακόμη περισσότερο και ο θαυμασμός για την ΕΟΚΑ ας καταστήσει τη σημερινή ολέθρια ηττοπάθεια, στου νου και στην καρδιά του κάθε έντιμου ανθρώπου, υπόλογη ενώπιον του χθες και του τότε!

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα διανύουμε μια από τις δραματικότερες στιγμές της Ιστορίας μας. Στο βάθος δεν διακρίνεται λύση αξιοπρεπής και έντιμη. Αντίθετα, απειλούμαστε με προσάρτηση των κατεχομένων εδαφών μας από την Τουρκία και, συνακόλουθα, με τουρκοποίηση της Ελληνικής Κύπρου.

Καμιά, όμως, ανέντιμη διευθέτηση του Κυπριακού δεν πρόκειται να επιβιώσει, αν δεν κατοχυρώνει την ενότητα και τη λειτουργικότητα του κράτους και την ασφάλειά του. Και καμιά λύση δεν μπορεί να επιβληθεί χωρίς την υπογραφή μας.

Γι’ αυτό πρέπει να αγωνιστούμε, να νικήσουμε, αφού δεν μας επιτρέπεται να νικηθούμε. Δεν μας το επιτρέπουν οι ηρωικοί νεκροί του ΄55 , οι ακατάβλητοι αγωνιστές της γενιάς εκείνης, όσοι θυσίασαν την όμορφη νιότη τους και τη ζωή τους υπέρ Πίστεως και Πατρίδας. Δεν μας το επιτρέπουν όλοι εκείνοι που έγραψαν με τα κατορθώματά τους σελίδες επικού μεγαλείου, που θα παραμείνουν αθάνατες μέσα στην Ιστορία.

Έτσι και εμείς σήμερα. Ας συγχρονίσουμε το βηματισμό μας με τα βήματα της Ιστορίας μας. Ας μη δειλιάσουμε και ας αγωνιστούμε, για την τιμή μας και την αξιοπρέπειά μας, για τον τόπο μας, για τα παιδιά μας και για τις γενιές που έρχονται.

25^η Μαρτίου 1821! 1^η Απριλίου 1955!

Δυο μέρες μοναδικές, δυο μέρες αλλιώτικες από τις άλλες. Ο καθένας μας ας ανταμωθεί σήμερα με τον καλύτερο εαυτό του. Ας τον συναντήσει, ας αναλογιστεί το ιστορικό βάρος των δύο ημερών και ας μείνει λίγο περισσότερο σ’ αυτές.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.