Αείμνηστε Χρίστο Γεωργίου,

Η Δρομολαξιά σε υποδέχεται με συγκίνηση και τιμές ήρωα και την ίδια στιγμή σε αποχαιρετά και σε κατευοδώνει στο μεγάλο ταξίδι με το οποίο ολοκληρώνεται η θυσιαστική πορεία σου προς την αθανασία.

Στην υποβλητική ατμόσφαιρα της εκκλησίας του χωριού σου, όπου εδώ αυτή τη στιγμή φτερουγίζει ελεύθερη και περήφανη η μαρτυρική ψυχή σου, χωρίς ήχο, αλλά με εκκωφαντικό κρότο, φτάνουν οι ήχοι και το κροτάλισμα των φονικών όπλων των άνανδρων Τούρκων εισβολέων, που μαζί με τη δική σου ζωή αφαίρεσαν εν ψυχρώ και τη ζωή άλλων συστρατιωτών σου.

Ήταν 22 Ιουλίου του 1974, μεταξύ Δικώμου-Συγχαρί-Αλονάγρα, εκεί όπου βρέθηκαν άθαφτα τα τίμια οστά σου.

Δυστυχώς, άγνωστα και αδιευκρίνιστα τα γεγονότα που σε οδήγησαν στο μαρτυρικό θάνατο.

Η προδοσία της εποχής εκείνης, που έφερε τον Τούρκο εισβολέα στα ιερά χώματα της Κύπρου, οδήγησε και στην διάλυση κάθε οργάνωσης και κάθε διοικητικής μέριμνας στην Εθνική Φρουρά.

Από την ώρα που εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή πορευτήκατε ανοργάνωτοι, χωρίς διαταγές, χωρίς σχέδιο, με μόνα εφόδια σας την απόφαση σας να πολεμήσετε για τον τόπο σας, για την τιμή των όπλων που σας εμπιστεύθηκε η πατρίδα και για τη δόξα του Ελληνισμού.

Σας συνέλαβαν ανυπεράσπιστους και σας οδήγησαν στα μέρη που κατέκτησαν, που έγιναν μέρη του μαρτυρίου σας. 

Από τότε τα ονόματα σας βρίσκονται στον κατάλογο των αγνοουμένων.

Το δικό σου όνομα, Χρίστο, έμεινε στις δέλτους αυτού του καταλόγου μέχρι το 2012, που ταυτοποιήθηκαν τα οστά σου, μαζί με 14 άλλων συμπολεμιστών σου.

Ήσουν μόνο 19 χρονών, Χρίστο. Ένα μικρό παλληκάρι. Ένας μικρός ήρωας.

Σήμερα, όμως, επιτέλους, θα αναπαυτείς μετά από πολύχρονη σκλαβιά και ταλαιπωρία στα αγαπημένα χώματα του χωριού σου.

Σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για να κηδέψουμε το βασανισμένο σώμα σου.

Αλήθεια, πως μπορεί ένα τόσο μικρό κασελάκι να χωρέσει ένα τόσο λεβέντικο κορμί;

Σήμερα, η Δρομολαξιά υποδέχεται τα λείψανα σου για να τα κηδέψει σύμφωνα με τη θρησκεία μας και τις τιμές που αρμόζουν σ’ ένα ηρωομάρτυρα.

Κι’ εμείς, ταπεινοί προσκυνητές της θυσίας σου, είμαστε εδώ για να αποδώσουμε ελάχιστες από τις τιμές που σου αξίζουν.

Να σμίξουμε το πένθος μας, με το πένθος και το κλάμα των τριών αδελφών σου και της αδελφής σου, που σήμερα κατεβαίνουν τον Γολγοθά που ανέβαιναν επί 43 χρόνια και να σε κατευοδώσουν στο μεγάλο ταξίδι προς την αθανασία.

Φίλες και φίλοι,

Είναι παγκόσμιο πρωτόγνωρο το φαινόμενο που καθημερινά ζούμε εμείς οι Ελληνοκύπριοι:

• 65χρονα αδέλφια να κηδεύουν τον 17χρονο αδελφό τους!
• 45χρονος γιος να κηδεύει τον 25χρονο πατέρα του!
• Υπερήλικες γονείς να κηδεύουν τα νεαρά βλαστάρια τους!
• Μεγάλα παιδιά να κηδεύουν τους νεαρούς γονείς τους!
• Μεσήλικα άτομα να κηδεύουν νεαρά αδέλφια!

Φαινόμενο πρωτόφαντο στην Ιστορία του κόσμου!

Κι’ όμως, εδώ και χρόνια παρακολουθούμε το παράδοξο αυτό φαινόμενο να συμβαίνει στη μικρή μας πατρίδα: Γονείς, αδέλφια, ακόμα και εγγόνια, να κηδεύουν τους νεαρούς γόνους, προγόνους ή απογόνους τους, που χάθηκαν τα ίχνη τους πριν 43 χρόνια, όταν υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία ή όταν έσπευσαν να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη και σκοτώθηκαν στην μάχη ή αιχμαλωτίστηκαν και δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από αφιονισμένους εισβολείς.

Χάθηκαν παλληκάρια πριν 43 χρόνια, στην πιο μακάβρια ώρα της Ιστορίας του τόπου μας, στην πιο εφιαλτική ώρα της εθνικής ζωής και πορείας μας.

Η θυσία τους και η ανάμνηση της γενναιότητας τους θα παραμείνουν παντοτινά στις σκέψεις και στις καρδιές μας.

Τα οστά τους, όσα χρόνια και να περάσουν, θα ανευρεθούν και θα ταφούν, αλλά η αρετή και η λεβεντιά τους θα μείνουν ζωντανά και άταφα σύμβολα, για να διαμηνύουν τις ευθύνες και το χρέος μας απέναντι σ’ αυτή τη μικρή και βασανισμένη λωρίδα γης της Κύπρου, που για την ελευθερία της, νέα παιδιά θυσιάστηκαν και που για τη δικαίωσή της εμείς αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε.

Ο αγώνας μας, αγώνας ελευθερίας και επιβίωσης, θέλει σύνεση, αλλά και όραμα, θέλει υπευθυνότητα, αλλά και πίστη.

Είναι αγώνας για λύση, αλλά όχι για μια οποιαδήποτε «λύση», που θα προδιαγράφει τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δεν είναι αγώνας για να κλείσει το Κυπριακό.

Δεν είναι αγώνας για να κερδίσουμε χρόνο και να χάσουμε την ουσία.

Να αγωνιζόμαστε για την πραγματική επανένωση του λαού και του τόπου σε συνθήκες ελεύθερης ζωής, και όχι για μια εύθραυστη συγκόλληση των διαιρεμένων δια της βίας μερών του νησιού μας.

Να αγωνιζόμαστε για μια λειτουργική και βιώσιμη λύση και όχι για μια ρηχή και επισφαλή διευθέτηση. 

Να αγωνιζόμαστε για ένα σίγουρο μέλλον και όχι για ένα αβέβαιο αύριο.

Της Κύπρου γιος ο Χριστάκης Γεωργίου, που αγωνίστηκε και έπεσε για την ελευθερία, αποχαιρετούμε σήμερα με τιμές στην ηρωική θυσία του και με σεβασμό στην τίμια μνήμη του.

Γονυπετούμε μπροστά στα τίμια οστά του και αναφωνούμε τη δέσμευση μας να συνεχίσουμε τον αγώνα, μέχρι την ώρα που ο ήλιος της δικαιοσύνης θα ανατείλει στους θλιμμένους για 43 χρόνια κυπριακούς ουρανούς.