Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ,  κάτω από τον Ιερό Θόλο του Αγίου Γεωργίου Αγλαντζιάς, για να αποδώσουμε φόρο τιμής σ’ ένα παλικάρι της Κύπρου, τον Ανθυπολοχαγό Στέλιο Μασιήνη.

Τον περήφανο Κερυνειώτη, από τον Άγιο Αμβρόσιο, που οι λέξεις πατρίδα, υπηρεσία, καθήκον, δεν ήταν έννοιες αφηρημένες, δεν ήταν θεωρητικές.

Ήταν ουσία. Επιλογές ζωής.

Ήταν όρκος και καθήκον.

Γι’ αυτό εντάχθηκε στο επικίνδυνο Σώμα της Εθνικής Φρουράς, στο Σώμα των Ναρκαλιευτών, όπου κάθε μέρα αντιμετώπιζε τον κίνδυνο ως επάγγελμα.  Στη Διμοιρία Εξολοθρευτών Ναρκών Ξηράς, ο Στέλιος υπηρετούσε ανελλιπώς με παρρησία και επαγγελματισμό, μέχρι εκείνο το μοιραίο πρωινό της 24^ης του Μάρτη το 1999.

Στη χαροκαμένη και καταπονημένη Κύπρο έχουμε πράγματι αρκετές σχηματικές παραστάσεις και πρότυπα ανδρείας και γενναιότητας. Περισσότερα απ’ ότι θα ανέμενε κανείς σε ένα μικρό νησί. 

Συνήθως όμως, όταν μιλάμε για πράξεις ανδρείας και γενναιότητας έχουμε στο μυαλό μας τη γενναιότητα και τη ρωμιοσύνη που απαιτείται σε ώρες μάχης και αγώνος, όπου κατά κανόνα, δεν προσφέρεται η ευκαιρία για πολλές σκέψεις και περισυλλογή. Σε τέτοιες περιστάσεις δεν υπάρχει η δυνατότητα για να σκεφτεί κανείς τις συνέπειες των πράξεών του και τον κίνδυνο στη ζωή του.

Ο Στέλιος, όμως, γνώριζε τους κινδύνους. Κάθε μέρα ως ναρκαλιευτής έπρεπε να βρει το κουράγιο και το πείσμα να ενασχοληθεί με ένα λειτούργημα το οποίο δεν επέτρεπε λάθη.

Κάθε μέρα που ο Στέλιος έφευγε από το σπίτι του γνώριζε, πως ίσως εκείνη η μέρα να ήταν η τελευταία. Κάθε μέρα υπήρχε για τον Στέλιο η ευκαιρία για περαιτέρω σκέψεις και περισυλλογή.

Όμως, ο Στέλιος ουδέποτε δίστασε και ουδέποτε λιποψύχησε. Κάθε μέρα δρασκέλιζε το κατώφλι του σπιτιού του με βήματα αποφασιστικότητας και στοχοπροσήλωσης και έκανε απλά τη δουλειά του. Στο δικό μου μυαλό, δεν υπάρχει μεγαλύτερη γενναιότητα από την αθόρυβη ανδρεία ενός τέτοιου άνδρα.

Ο Στέλιος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδας για να υπηρετήσει και αυτό έπραξε. Εκτέλεσε τα καθήκοντά του και υπηρέτησε μέχρι τέλους. Στην προσπάθειά του να αχρηστεύσει παλιές και επικίνδυνες νάρκες για να καταστήσει έτσι την περιοχή Ποταμιάς πιο ασφαλισμένη για τις ανθρώπινες ζωές των περιοίκων, θυσίασε τη δική του.

Αείμνηστε Στέλιο,

Πέρασαν 19 χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα που πέταξες προς την αθανασία. Δεκαεννιά χρόνια και ο πόνος παραμένει ο ίδιος.

Αλλά ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα. Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά ξεπερνιούνται μόνο με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο.

Η οικογένειά σου, ως οικογένεια ενός νεκρού ήρωα της πατρίδας, βρίσκεται σήμερα εδώ, περήφανη για τη θυσία σου και σε μνημονεύει μαζί μας.

Σε στερήθηκε πάνω στο άνθος της ηλικίας σου και δικαιολογημένα, έκτοτε, ζει με το παράπονο στα χείλη και τον πόνο στην καρδιά για τον άδικο χαμό σου.

Όμως, ως στερνή παρηγοριά θέλουμε να γνωρίζει πως η δική σου προσφορά δεν τελείωσε εκείνη τη μαύρη μέρα του Μάρτη που εσύ πέταξες στην αιωνιότητα.

Όπως όλοι ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Κύπρου, η προσφορά σου συνεχίζεται και σήμερα, γιατί αποτελείς παράδειγμα και φάρο καθοδήγησης για όλους εμάς στο δύσκολο αγώνα που έχουμε μπροστά μας.

Γιατί ο αγώνας αντίστασης στον Τούρκο εισβολέα συνεχίζεται και σήμερα. Ο αγώνας διάσωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας συνεχίζεται και σήμερα και οφείλουμε ως λαός να διασφαλίσουμε ότι οι θυσίες όλων εσάς των ηρώων δεν ήταν μάταιες.

Συνεχίζουμε τον αγώνα για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στα κατεχόμενα εδάφη μας, εκεί όπου εσύ Στέλιο γεννήθηκες, στον Άγιο Αμβρόσιο Κερύνειας, αλλά και στ’ άλλα τουρκοκρατούμενα μέρη μας.

Φίλες και φίλοι,

Η πατρίδα μας διέρχεται σήμερα μια από τις κρισιμότερες φάσεις της Ιστορίας της.

Αντιμετωπίζουμε σήμερα ένα ανελέητο εχθρό.

Ένα εχθρό που στόχο έχει και τη γη μας και την θάλασσα μας και τον αέρα μας.

Η αποθράσυνση της Άγκυρας ξεπέρασε κάθε όριο.

Ο νεοσουλτάνος Ερντογάν, ρητά και ανερυθρίαστα, με πράξεις και διακηρύξεις του καθημερινά, μας αποδεικνύει ότι δεν αποδέχεται συγκροτημένο και αυτόνομο κράτος στην Κύπρο.  Επιδιώκει και σχεδιάζει τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ούτε, βεβαίως, επηρεάζεται από άτονες και χλιαρές διπλωματικές παρεμβάσεις, ούτε ενοχλείται από ρητορικές καταδίκες των παράνομων ενεργειών του.

Τις αγνοεί. Ενίοτε τις χλευάζει, βασιζόμενος στη διαχρονική απάθεια της διεθνούς κοινότητας και της συγκάλυψης που του παρέχεται.

Και προβάλλει το ερώτημα:

Εμείς τι κάνουμε;

Ο τόπος και ο χρόνος δεν μου επιτρέπουν να αναλύσω τη δική μας θέση.

Θα πω μόνο πως, θέση του Δημοκρατικού Κόμματος είναι ότι οι παραδοσιακές στρατηγικές δεν μπορούν από μόνες τους να αποδώσουν, δεν μπορούν από μόνες τους να οδηγήσουν σε συμφωνία, η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τα σχέδια της για την Κύπρο σαν αποτέλεσμα δικών μας συνεχών υποχωρήσεων και παραχωρήσεων.

Επομένως, να αναθεωρήσουμε πεπαλαιωμένες θέσεις, να αναπτύξουμε μια νέα στρατηγική, με άξονα τη νέα γεωπολιτική μας θέση και την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα.

Και να διεκδικούμε.

Να διεκδικούμε με πίστη, πείσμα, υπομονή και ρεαλισμό.

Δεν υπάρχουν τετελεσμένα.

Υπάρχει μόνο το δίκαιο. Και το δίκαιο είναι ακαταπόντιστο.

Αν τα τετελεσμένα εγίνονταν αποδεκτά μέσα από τους αιώνες, Ιστορία δεν θα υπήρχε και θα βρισκόμασταν στη λιθίνη εποχή.

Αυτό μας διδάσκει η παραμελημένη Ιστορία.

Τώρα, που όλα γύρω μας αλλάζουν, να αλλάξουμε και εμείς την προσέγγισή μας σε σχέση με τη λύση του κυπριακού.

Να διεκδικήσουμε με επιμονή τα κρίσιμα στοιχεία της λύσης, που την καθιστούν λειτουργική και βιώσιμη και διασφαλίζουν την ύπαρξη και επιβίωσή μας στον τόπο που γεννηθήκαμε.

Φίλες και φίλοι,

 Τα μνημόσυνα των μαρτυρικών νέων μας, δεν γίνονται μόνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής τους. Γίνονται και υπέρ ανατάσεως των δικών μας ψυχών και του δικού μας αγωνιστικού φρονήματος.

Η θυσία τους έδωσε στη δική μας γενιά τη δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα για την Κύπρο μας.

Το αίμα του αδικοχαμένου Στέλιου Μασιήνη, που πότισε τη γη μας εκείνη την εφιαλτική μέρα του Μάρτη του 1999, ας κυκλοφορεί μέσα στον καθένα μας ως ιστορική φωνή, η οποία διδάσκει και χρεώνει εμάς, τους εν ζωή παρόντες.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του και η ελευθερία της Κύπρου να δικαιώσει τη θυσία του.