Στην αιματόβρεκτη περιοχή της Ομορφίτας, πριν 53 ακριβώς χρόνια, ο λαός μας αντέταξε την εθνική του αντίσταση κατά των τουρκικών επιβουλών, αναδεικνύοντας ακόμα ένα ήρωα, που έπεσε υπερασπιζόμενος την Κυπριακή Δημοκρατία και την νομιμότητα.

Φίλες και φίλοι,

Αν τότε, η τουρκική ανταρσία συγκρατήθηκε, αν η ζωή του λαού μας και του νησιού μας περισώθηκε, τούτο οφείλεται στο ασύγκριτο και μεγαλειώδες θαύμα, που γεννά στις μεγάλες ώρες της ιστορίας η παράδοση και η ψυχή του λαού μας. 

Γιατί, ούτε οργανωμένο στρατό διαθέταμε, ούτε πολεμικό εξοπλισμό είχαμε, ούτε και σχέδια έτοιμα για την αντιμετώπιση οργανωμένων, επι παγκύπριας κλίμακας και καθοδηγούμενων υπό τούρκων αξιωματικών, επιθέσεων των τουρκικών στιφών.

Εκτός από μια στοιχειώδη οργάνωση, με διαλεκτά μέλη, χωρίς την απαιτούμενη στρατιωτική εκπαίδευση, όμως με αντιστάθμισμα τον πατριωτισμό και την αυτοθυσία, αναχαίτισαν την ανταρσία τις κρίσιμες πρώτες έντονες μέρες.

Φίλες και φίλοι,

Αποτελεί για μένα τιμή να εκφωνώ σήμερα λόγο στο εθνικό μνημόσυνο του ηρωικού πεσόντος στις μάχες της Ομορφίτας, του Ανδρέα Νικολάου.

Ο Δεκέμβριος του 1963 ήταν κρίσιμος μήνας για την πατρίδα μας.

Η Κύπρος ήταν μόνη και αβοήθητη.  Χωρίς πλήρη στρατό για να αντιμετωπίσει την απρόκλητη ανταρσία των Τούρκων.

Χωρίς εξοπλισμό για την αντιμετώπιση της ένοπλης δράσης κατά του κράτους.

Τα τουρκικά στρατεύματα και τα αεροπλάνα ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν για να εισβάλουν στην Κύπρο.

Οι ακτές του νησιού μας ήταν αφύλακτες.

Οι ένοπλοι Τουρκοκύπριοι και οι εκ Τουρκίας στρατιωτικοί, βαριά οπλισμένοι και οχυρωμένοι στους θύλακες που δημιούργησαν, απειλούσαν τους Έλληνες της Κύπρου και προσπάθησαν να ενισχύσουν και να επεκτείνουν τον έλεγχο τους, με απώτερο στόχο την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.   

Γι’ αυτό, οι τουρκικοί θύλακες και τα φυλάκια τους έπρεπε να διαλυθούν.

Τα φυλάκια των Τούρκων στην Ομορφίτα ήταν μια σοβαρή απειλή.  Η επέμβαση της αστυνομίας του νόμιμου κράτους ήταν απαραίτητη.

Μαζί τους και οι εθελοντές, μαζί με πρώην αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που ήταν έτοιμοι να επιτελέσουν το καθήκον προς την πατρίδα. 

Οπλισμένοι με το θάρρος και την αυτοθυσία της γενιάς του 1955, ρίχτηκαν στην μάχη της Ομορφίτας από τις πρώτες ώρες της 22ας Δεκεμβρίου.

Μεταξύ των πολεμιστών, ένα 26χρονο παλληκάρι, που είχε λάβει μέρος και στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, ο Ανδρέας Νικολάου, στην πρώτη γραμμή του πυρός.

Το βράδυ της 25^ης Δεκεμβρίου 1963, μετά από σφοδρές μάχες για ανακατάληψη της Ομορφίτας, ο Ανδρέας τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι.

Επι 22 μέρες έδινε μάχη για τη ζωή του στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.  Στις 16 του Γενάρη του 1964, άφηνε την τελευταία του πνοή, αφήνοντας πίσω του την νεαρή σύζυγο του Μυροφόρα και τα τρία ανήλικα παιδιά τους, την Γεωργία, τον Νίκο και τον Τάσο.

Ο Ανδρέας Νικολάου έπεσε στο πεδίο της τιμής και στο βωμό του καθήκοντος και της ελευθερίας.

Με το θάνατο του πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων της ελευθερίας και με τη θυσία του ενίσχυσε την αντίσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας και με τους συναγωνιστές του την διέσωσαν από τα άνομα σχέδια των Τούρκων εξτρεμιστών.

Η όλη ανταρσία του 1963 δεν ήταν παρά η πρώτη εκδήλωση ενός σατανικού οργανωμένου σχεδίου, που αποσκοπούσε στη δημιουργία προσχημάτων προς συγκάλυψη των κατακτητικών και επεκτατικών προθέσεων της Τουρκίας.

Σχέδια, που μισό αιώνα μετά, ακόμα συνεχίζονται, με την ανοχή μάλιστα, αν όχι τη συνενοχή, δήθεν φίλων και συμμάχων μας.

Φίλες και φίλοι,

Τελούμε σήμερα εθνικό μνημόσυνο, αλλά και μια λειτουργία μνήμης του πεσόντα αγωνιστή Ανδρέα Νικολάου.

Είμαστε χρεωμένοι στον ήρωα της Ομορφίτας, όπως χρεωμένοι είμαστε σε όλους τους ήρωες και μάρτυρες μας.

Είμαστε χρεωμένοι σε όλα τα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις μας.

Και αυτό το χρέος τιμής, δεν εκπληρώνεται με δουλοπρεπείς ψευδορεαλισμούς, αλλά με αξιοπρεπείς στάσεις και αντιστάσεις.

Υποκλινόμαστε σήμερα στην αγέραστη μνήμη του Αντρέα Νικολάου και στο μεγαλείο της ψυχής του και ανανεώνουμε τις ιστορικές μας ευθύνες απέναντι στις γενιές που πέρασαν και στις γενιές που θαρθουν και που σίγουρα δεν μπορούν να αδικηθούν και να καταδικασθούν από τη δική μας περαστική γενιά, με μια λύση του εθνικού θέματος ανορθόδοξη και επισφαλή.

Αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν το μείζον και το κάλλιστον, δεν σημαίνει ότι το μόνο εφικτό είναι το έλασσον και το χείριστον.

Μπορεί οι συνθήκες να είναι δύσκολες και αντίξοες.  Όμως, καμιά δυσκολία και καμιά αντιξοότητα, καμιά πίεση και κανένας εκβιασμός δεν θα μας εξαναγκάσει να περιέλθουμε σε κατάσταση μοιρολατρίας και ηττοπάθειας.

Θα παραμείνουμε όρθιοι στις επάλξεις, αγωνιζόμενοι για την επανένωση του τόπου μας και διεκδικώντας τα αναφαίρετα δίκαια και δικαιώματα μας.

Αυτή την υπόσχεση δίνουμε στον Αντρέα Νικολάου και σ’ όλους του ήρωες μας.

Με σεβασμό στη μνήμη και στη θυσία τους.

Αθάνατο θα παραμείνει το πνεύμα της θυσίας τους και ζωντανή η ωραία μορφή τους θα επιζεί στις καρδιές όλων εκείνων που εμφορούνται από τα ίδια όπως εκείνα ιδεώδη και πιστεύουν στο κάλλος του αγώνα, στην αγνότητα της θυσίας και το υψηλό τίμημα της ελευθερίας.

Φίλες και φίλοι,

Πριν 53 χρόνια, τέτοιες μέρες, ένα όμορφο 26χρονο παλληκάρι, θυσίαζε τη ζωή του για να ζήσουμε εμείς.

Ο ήρωας μας, ο Αντρέας Νικολάου, ζει και θα ζει πάντοτε στη ψυχή μας, ως σύμβολο της ιστορίας και της παράδοσης μας.

Αιωνία ας είναι η τίμια μνήμη του.