Αισθάνομαι την ανάγκη πριν από οτιδήποτε άλλο να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς τον Αθλητικό Σύλλογο «Χαράλαμπος Πεττεμερίδης» για την τιμητική πρόσκληση να είμαι η ομιλήτρια για δεύτερη φορά στο σημερινό ετήσιο μνημόσυνο του ήρωα της ΕΟΚΑ Χαράλαμπου Πεττεμερίδη.

Η απόδοση τιμών σε όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Κύπρου, αποτελεί οφειλόμενο χρέος και ελάχιστη ανταπόδοση στην προσφορά τους προς την πατρίδα.

Σήμερα, η Κύπρος περνά κρίσιμες ώρες, γι’ αυτό περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οφείλουμε να τιμούμε τους νεκρούς ήρωές μας και να στρέφουμε προς εκείνους τη σκέψη, για να λάβουμε επιβεβαίωση της πορείας μας και την κατάφαση των επιδιώξεών μας.

Κι αν θέλουμε, αν πραγματικά εννοούμε αυτά που διακηρύσσουμε στα εθνικά μνημόσυνα, ότι θα φανούμε αντάξιοι των νεκρών ηρώων μας, αν επιθυμούμε να ζούμε στον τόπο μας, στη γη που μας γέννησε, όπου θα είμαστε ελεύθεροι να εργαζόμαστε και να διακινούμαστε σύμφωνα με τις επιλογές μας, ας ρίξουμε μια ματιά στην παραμελημένη Ιστορία, που μας διδάσκει ότι δεν υπάρχουν τετελεσμένα, παρά μόνο το δίκαιο που είναι ακαταπόντιστο.

Αυτό το δίκαιο πρέπει να διεκδικούμε με πείσμα και συνέπεια, με θάρρος και αποφασιστικότητα. Και όχι με αδράνεια και απάθεια, όπως τα τελευταία χρόνια, που παρακολουθούμε από γκρεμό να πέφτουμε σε γκρεμό, άβουλοι και μοιραίοι.

Φίλες και φίλοι,

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ, στον Ιερό Ναό του Αγίου Προκοπίου, όχι για να κλάψουμε, αλλά για να τιμήσουμε τη ζωή και τους αγώνες ενός ακατάβλητου μαχητή της ελευθερίας, του Χαράλαμπου Πεττεμερίδη.

Ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης, ο γιος του Ιωάννη και της Ανδριανής, έβγαλε την πρώτη του ανθρώπινη κραυγή στις 21 Ιανουαρίου του 1934, και άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Οκτωβρίου 1958.

Ήταν μόνο 24 χρονών!

Γεννήθηκε στο χωριό Καννάβια της επαρχίας Λευκωσίας.

Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, ρίχθηκε από μικρός στη βιοπάλη. Εργάστηκε στο μεταλλείο Αμιάντου, σαν παντοπώλης στον Αμίαντο και τραπεζοκόμος στην Κερύνεια.

Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με το ξεκίνημα του Αγώνα, ενώ βρισκόταν στην Κερύνεια. Συνέχισε τη δράση του στην περιοχή Πιτσιλιάς – Σπηλιών – Αμιάντου.

Συνεργαζόταν στενά με τους αντάρτες της περιοχής, τους οποίους φιλοξενούσε στο σπίτι του, όπου κατασκεύασε κρησφύγετο. Εκεί φιλοξένησε και τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου, όταν το Δεκέμβριο του 1955 είχε δώσει τη φοβερή μάχη Σπηλιών, όπου ο Αυξεντίου βοήθησε τον Διγενή να διαφύγει από τον αγγλικό κλοιό.

Ο Πεττεμερίδης υπήρξε σύνδεσμος και τροφοδότης των ανταρτικών ομάδων που δρούσαν στην περιοχή του χωριού του. Η δράση του προδόθηκε τον Ιούνιο του 1958 και κρατήθηκε για τριανταπέντε μέρες στα ανακριτήρια των Πλατρών. Για τριανταπέντε μέρες ανακρινόταν και παρά τα βασανιστήρια δεν έβγαλε λέξη. Όταν τον άφησαν ελεύθερο συνέχισε τη δράση του. Δεν άργησαν όμως οι Άγγλοι να μάθουν και πάλι γι’ αυτό και να τον αναζητήσουν. Τώρα όμως ο «Ξέρξης» της ΕΟΚΑ (αυτό ήταν το ψευδώνυμό του) δεν έμεινε στο χωριό του. Ανέβηκε στα βουνά αντάρτης και ενώθηκε με τις άλλες ομάδες, Κατασκεύασε κρησφύγετο στο βουνό  απέναντι από το χωριό του, με καταζητούμενο συναγωνιστή του, στο οποίο έμεναν και άλλοι αντάρτες.

Στις 6 Οκτωβρίου 1958 πήρε εντολή και έστησε ενέδρα εναντίον των  Άγγλων  με τους αντάρτες της ομάδας του στην τοποθεσία «Μούττη» του Σαράντι, μεταξύ των χωριών Σπήλια και Λαγουδερά, νοτιοδυτικά των Καναβιών.

Κατά την επίθεσή τους κτυπήθηκαν δυο αυτοκίνητα στρατιωτικά γεμάτα Εγγλέζους, τα οποία πλησίασαν τον τόπο της ενέδρας με σβησμένα τα φώτα. Στην υποχώρηση ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης κτυπήθηκε θανάσιμα, ενώ διασταύρωνε το δρόμο, από στρατιώτες τρίτου αυτοκινήτου, που πλησίαζε και αυτό με σβησμένα τα φώτα.

Το σώμα του ήρωα βρέθηκε την επόμενη μέρα όταν οι Άγγλοι εξέταζαν το χώρο της ενέδρας. Τάφηκε με τιμές στο χωριό του. Στην κηδεία του η σύζυγός του Ελένη τραγούδησε αυτοσχέδιους στίχους της, υμνώντας το λεβέντη σύζυγό της, προτού λιποθυμήσει στα χέρια του πατέρα της.

Ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης έζησε ως απλός και ταπεινός άνθρωπος. Αλλά πέθανε ως ήρωας. Άρκεσε ένας μικρός σπινθήρας για να πυρακτώσει το ευγενές μέταλλο της ψυχής του και να τον ανυψώσει στη σφαίρα του υπέρτατου καθήκοντος.

Πιστός στο κάλεσμα της πατρίδας, ξεπλήρωσε το χρέος του, καταβάλλοντας ως τίμημα την ζωή του.

Νέος, νεότατος στην ηλικία, δεν σκέφτηκε την όμορφη νιότη του και τις χαρές της και προτίμησε το πέταγμα προς την αθανασία. Έπραξε ό,τι περνούσε από το χέρι του για την Ελευθερία της Κύπρου.

Φίλες και φίλοι,

Εμείς, πράττουμε αυτό που περνά από το χέρι μας για την Κύπρο;

Αντιμετωπίζουμε σήμερα μια πρωτοφανή για την Ιστορία μας κατάσταση. Ένα ανελέητο πόλεμο από την Τουρκία.

Σ’ αυτό τον ανελέητο πόλεμο, θα ήταν ασυγχώρητο αν αμελήσαμε να πράξουμε αυτό που περνά από το χέρι μας. Αυτό που περνά από εμάς είναι να μην υποτιμήσουμε μόνοι μας το δίκαιο που έχουμε, αλλά αποφασισμένοι ως Έλληνες που επιβίωσαν άφθαρτοι  μέσα στους αιώνες, να οικοδομήσουμε το τείχος της πολιτικής μας θέλησης και αντίστασης για να καταστήσουμε τους τουρκικούς στόχους ανέφικτους και να προασπίσουμε και να διεκδικήσουμε με πείσμα, συνέπεια, σωφροσύνη και αγωνιστική διάθεση όσα μας κληροδότησαν γενεές προγόνων, με εντολή, όχι να συρρικνώσουμε την πατρίδα μας, αλλά να την παραδώσουμε αλώβητη στους μεταγενέστερους.

Η Ιστορία μας υποβαστάζει. Αν δεν μπερδευτούμε στο δρόμο, θα φτάσουμε στο τέρμα. Στο αίσιο τέρμα.

Το χρωστάμε στους νεκρούς ήρωες των αγώνων της Κύπρου, το χρωστάμε στον Χαράλαμπο Πεττεμερίδη, που αγωνίστηκε, μόχθησε, υπέφερε, θυσιάστηκε και αναπτύχθηκε σε ψηλότερα επίπεδα ηθικής και ανωτερότητας, κερδίζοντας με το θάνατό του την αθανασία και δίνοντας  με το θάνατο, ζωή στη νιότη και στις μελλούμενες γενιές.

Λουλούδια στρώνει η ελευθερία στον τιμημένο τάφο του κι εμείς, οι Έλληνες της Κύπρου, την πονεμένη ευγνωμοσύνη μας.